تویی که نمیشناختمت

شنیده بودم که حضرت استاد (آیت الله حق شناس) این شاگرد خود را بسیار دوست داشته است، برای  همین تصمیم گرفتم که در مراسم تشییع این شهید عزیز شرکت کنم.  

چند ردیف بالاتر از مزار عارف مبارز،شهید چمران (بهشت زهرا) برای تدفین او انتخاب شد. من جلو رفتم تا بتوانم چهره ی شهید را ببینم. 

دست این شهید به نشانه ی ادب یر روی سینه اش قرار داشت! یکی از همرزمانش می گفت: در لحظه ی شهادت ترکشی به پهلویش اصابت کرد. وقتی به زمین افتاد از ما خواست که او را بلند کنیم. وقتی روی پایش ایستاد رو به سمت کربلا دستش را به سینه نهاد و آخرین کلام را بر زبان جاری کرد " السلام علیک یا ابا عبد الله"   

در مراسم ختم شهید ،آیت الله حق شناس با حالتی نالان و افسرده گفتند: 

آه آه، ،آقا جان... دوباره آهی از سر حسرت کشیدند و فرمودند: 

بروید در این تهران بگردید و ببینید کسی مانند این احمد آقا پیدا میکنید؟ 

در اواخر سخنان خود دوباره آهی از سر حسرت در فراق این شهید کشیدندو بعد در عظمت این شهید فرمودند: 

این شهید را دیشب در عالم رویا دیدم. از احمد پرسیدم چه خبر؟ 

به من فرمود: تمام مطالبی که از برزخ و غیره می گویند حق است. از شب اول قبر و سوال و غیره و اما من را بی حساب و کتاب بردند. بعد مکثی کردند و فرمودند: 

رفقا آیت الله العظمی بروجردی حساب و کتاب داشتند. اما من نمیدانم این جوان چه کرده بود. چه کرد که به اینجا رسید!  

راوی: نویسنده کتاب عارفانه ، کاری از گروه  فرهنگی شهید ابراهیم هادی