مادر شهید محمد معماریان داشت پسرشو بدرقه میکرد، محمد آخرین باری بود که می اومد خونه، اومده بود خداحافظی، اینبار خیلی بزرگتر شده بود، چه افتخاری این مادر به این بچه می کرد، تازه به سن 16 سالگی رسیده بود و صداش داشت یه کم مردونه میشد، با همون صدای خروسکیش گفت: مامان میشه من با شما یکم تو خلوت صحبت کنم؟

مادر گفت: آره پسرکم بگو، محمد گفت: مادر از خدا برات صبر میخوام و ازت میخوام خوب به حرفام عمل کنی و مخالفت نکنی. مادر: داری دلمو می لرزونی، مگه چی شده پسرم؟ 

محمد ادامه داد: میشه اینبار شما لباسام رو تو ساکم بذاری، میخوام تو این مدت باقی مونده عطرتو داشته باشم؟ مادر با صدای لرزون و چشمای منتظر و ملتهب گفت: باشه پسرم، باشه مادر.

محمد گفت: مادر قبول کن هر اومدنی یه رفتنی داره، من اینبار اومدم شما رو ببینم و برم، دل پدرم نازکه نتونستم باهش در این مورد صحبت کنم، مامان افتخار کن که تو یه مرد بار آوردی، افتخار کن که پسرت شهید میشه. صدای قلب مادر و فرو بردن بغض ... . محمد ادامه داد: مامان خوب منو نگاه کن، دیگه محمدتو نمی بینی. مامان خوب به قدو بالام نگاه کن. مامان نکنه گریه کنی و دل دشمنمو شاد کنی، مامان خودت منو تو قبر بذار، بذار برای آخرین بار حضور دستاتو حس کنم ولی مامان جون محمدت بیتابی نکن. خودتو جای حسینی بذار که علی اکبرشو میفرستاد میدون جنگ.

مادر دیگه رمقی نداشت، از خانوم همسایه خواسته بود بیاد و محمد رو از زیر قرآن ردش کنه. محمد بار سفرش رو بست و تو حیاط منتظر مادر بود، خانوم همسایه میگه: بیا محمد جان از زیر قرآن رد شو، سفرت بی خطر ان شاالله. اما چشمای محمد دنبال مادرش میگرده، صداش میکنه، مگه میشه دل مادر طاقت بیاره و آخرین صدای محمدش رو جواب نده، ولی دوست نداشت محمد اونو ببینه و تو دلش مردد بشه از رفتنش، نمیخواست جلوی محمد بیتابی کنه. محمد اصرار میکرد و مادر بالاخره قبول کرد. دستش دیگه نمی رسید قرآن رو روی سر محمد ببره، محمد خم شد، قرآن رو بوسید و بوسه ای هم به دست مادر زدو رفت. مادر دیگه طاقت نداشت، محمد میرفت و به پشت سرش نگاه میکرد و ... مادر اومد تو و نفس نفس میزد، محمد برگشت و دوباره مادرشو صدا کرد. چشمای زن دیگه سو نداشت، نگاش کرد. محمد: مامان واسه آخرین بار به قدو بالای محمدت نگاه کن. مامان به من نگاه کن، دیگه این قدوبالا رو نمیبینی، مامان ... 

 خاطره ای به روایت مادر شهید محمد معماریان: 

دیدم کنارش شهید آزادیان هم وایساده. آزادیان به من گفت: حاج خانوم! خدا بد نده. محمد برگشت و گفت: مادرم چیزیش نیست. بعد رو کرد به خودم و گفت: مامان! چیه؟ چیزیت شده؟ گفتم: چیزی نیست؛ پاهام یه کم درد می کرد، با عصا اومدم. محمد گفت: ما چند روز پیش رفتیم کربلا. از ضریح برات یه شال سبز آوردم. می خواستم زودتر بیام که آزادیان گفت: صبر کن که با هم بریم.  

بعد تو راه رفته بودیم مرقد امام(ره). گفتیم امروز که روز عاشوراست اول بریم مسجد، زیارت بخونیم بعد بیایم پیش شما. بعد دستهاشو باز کرد وکشید از سر تا مچ پاهام؛ بعد آتل و باندها رو باز کرد و شال سبز را بست به پام و بعدش هم گفت: از استخونت نیست؛ یه کم به خاطر عضله ات است که اون هم خوب می شه.
از خواب بیدار شدم، دیدم واقعیت داره؛ باندها همه باز شده بودند و شال سبزی به پاهام بسته شده بود. آروم بلند شدم و یواش یواش راه رفتم. من که کف پام را نمی تونستم رو زمین بذارم حالا داشتم بدون عصا راه می رفتم. رفتم پایین و شروع به کار کردم که دیدم پدر محمد از خواب بیدار شده؛ به من گفت: چرا بلند شدی؟ چیزی نمی تونستم بگم. زبونم بند اومده بود. فقط گفتم: حاجی! محمد اومده بود. اونم اومد پاهام رو که دید زد زیر گریه. 

 بعد بچه ها رو صدا کرد. اونا هم همه گریه شون گرفته بود. این شال یه بویی داشت که کلّ فضای خونه رو پر کرده بود. مسجد هم که رفتیم کلّ مسجد پر شده بود از این بو. رفتم پیش بقیه خانوم ها و گفتم: یادتونه گفته بودم اگه پاهام به زمین برسه صبح میام. اونا هم منقلب شده بودند. یه خانومی بود که میگرن داشت. شال رو از دست من گرفت و یه لحظه به سرش بست و بعد هم باز کرد، از اون به بعد دیگه میگرن اذیتش نکرده. مسجدی ها هم موضوع را فهمیده بودند. واقعاً عاشورایی به پا شده بود. 

 بعدها این جریان به گوش آیت الله العظمی گلپایگانی(ره) رسید. ایشون هم فرموده بودند: که اینها رو پیش من بیارید. پیش ایشون رفتم ، کنار تختشون نشستم و شال رو بهشون دادم. شال رو روی چشم و قلبشون گذاشتند و گفتند: به جدّم قسم، بوی امام حسین علیه السلام رو می ده. بعد به آقازاده شون فرمودند: اون تربت رو بیارید، می خوام با هم مقایسه شون کنم. وقتی تربت رو کنار شال گذاشتند، گفتند که این شال و تربت از یک جا اومده. بعد آقا فرمودند: فکر نکنید این یه تربت معمولیه. این تربت از زیر بدن امام حسین علیه السلام برداشته شده، مال قتلگاه ست، دست به دستِ علما گشته تا به دست ما رسیده.  

عد آقا فرمودند: فکر نکنید این یه تربت معمولیه. این تربت از زیر بدن امام حسین علیه السلام برداشته شده، مال قتلگاه ست، دست به دستِ علما گشته تا به دست ما رسیده. بعد ادامه دادند: شما نیم سانت از این شال رو به ما بدید، من هم به جاش بهتون از این تربت می دهم. بهشون گفتم: آقا بفرماید تمام شال برای خودتان. ایشون فرمودند: اگه قرار بود این شال به من برسه، خدا شما رو انتخاب نمی کرد. خداوند خانواده شهداء رو انتخاب کرد تا مقامشون رو به همه یادآور بشه ... اگر روزی ارزش خون شهدای کربلا از بین رفت، ارزش خون شهدای شما هم از بین می ره. بعد هم نیم سانت از شال بهشون دادم و یه مقدار از اون تربت ازشون گرفتم.»
مراسم داشت تموم می شد که یه دفعه دیدم که اون شال، دست یکی از بچه های مسجده و می خواد به کسی نشون بده. بله! تا اینجای ماجرا نقل قول بود،اما من اون شال رو با دست خودم لمس کردم..
این شال بوی خوشی داشت که در عرض چند دقیقه ای که از شیشه درش آوردند، کلّ فضا رو معطر کرد و چه عطری؟! هرگز چنین بوی خوشی رو تا به اون روز استشمام نکرده بودم. بچه های مسجد می گفتند: ما بیست ساله که این شال رو زیارت می کنیم، اما این بو، حتی ذره ای هم تغییر نکرده...
و خداوند چنین مقدر کرده بود تا یه جلوه دیگه از کرامات شهداء رو به چشم ببینم.
یادی که در دلها
هرگز نمی میرد
یاد شهیدان است.
       یاد شهیدان است.

محمد بن جعفر رزّاز از کوفی از محمد بن الحسین، از خشاب، از علی بن حسان، از عبد الرحمن بن کشیر، از داود رقی، وی می گوید:

در محضر مبارک امام صادق علیه السلام بودم، حضرت آب طلبیدند و زمانی که آب را نوشیدند دیدم در حضرت حالت گریه پیدا شد و دو چشم آن حضرت غرق اشک شد سپس به من فرمودند:

ای داود خدا قاتل حسین علیه السلام را لعنت کند، بنده ای نیست که آب نوشیده و حسین علیه السلام را یاد نموده و کشنده اش را لعنت کند مگر آنکه خداوند منان صد هزار حسنه برای او منظور می کند و صد هزار گناه از او محو کرده و صد هزار درجه مقامش را بالا برده و گویا صد هزار بنده آزاد کرده و روز قیامت حق تعالی او را با قلبی آرام و مطمئن محشورش می کند.

محمد بن یعقوب، از علی بن محمد، از سهل بن زیاد، از جعفر بن ابراهیم حضرمی، از سعد بن سعد مثل همین حدیث را نقل کرده است.

کتاب کامل الزیارات. باب 34

چون مرگ یوسف رسید ، شیعیان و خاندان خود را جمع کرد و حمد و ثنای الهی گفت و سپس آنها را از سختی آینده آنان خبر داد و گفت در این سختی مردان را بکشند و شکم زنان آبستن را بدرند و کودکان را سر ببرند تا خدا حق را در قائم از فرزندان لاوی بن یعقوب ظاهر کند ،دوره غیبت و سختی بنی اسرائیل فرا رسید و مدت چهارصد سال در انتظار به سر بردند و چون کاسه صبر مردم لبریز گشت به سراغ دانشمندی رفتند که در هنگام سختی به گفته های او دلخوش بودند . او مردم را به بیابانی برد و از نزدیک بودن ظهور برای آنها صحبت کرد . در آن هنگام موسی علیه السلام بر آنها وارد شد و فرمود که امیدوارم خدای عزوجل فرج شما را زودتر برساند و سپس از دیده ها غایب گشت .                                                                                     

مردم در این مدت بی تاب شده بودند و بی صبرانه ظهور منجی خود را از خداوند طلب می کردند . باز در بیابانی به حضور دانشمند رسیدند . او به مردم اعلام کرد که خدای عز و جل به او وحی کرده است که چهل سال دیگر به موسی مأموریت خواهد داد تا برای نجات بنی اسرائیل اقدام کند . همه گفتند خدا را شکر ، پس خداوند فرمود به آنها بگو به خاطر شکری که به جا آوردند فرج موسی سی سال دیگر فرا خواهد رسید . مردم گفتند هر نعمتی از خداست و ما بر نعمتهای بی کران خدا شاکر و سپاسگزاریم و خدا فرمود که غیبت را تا ده سال کم کردم . مردم گفتند جز خدا کسی خیر و صلاح برای ما به ارمغان نمی آورد . و خداوند اراده فرموده بود که آنان را بیازماید و چون از این آزمون سربلند بیرون آمدند خداوند فرمود به آنان بگو از جای خود حرکت نکنید که هم اینک اجازه فرج شما را دادم و در آن لحظه بود که موسی علیه السلام بر آنان وارد شد.

درسته.اگر بنی اسرائیل با فقر و گرسنگی دست و پنجه نرم میکردن امروز فقر فقط یه قطره از سیلاب مشکلات انسان قرن بیست و یکمی ست.

-روایتی ست از حضرت رسول صلوات الله علیه که میفرمایند امت من نعل به نعل و ذراع به ذراع جا پای قوم بنی اسرائیل میذارن.

_و روایتی هست از امام صادق علیه السلام که فرمودند همونطور که قوم بنی اسرائیل دعا کردن و خدا به واسطه ی دعای آنها 170 سال از غیبت حضرت موسی کم کرد.اگر شما هم دعا کنید خدا فرج مهدی ما را میرساند وگرنه این امر تا آخرین لحظه به تاخیر میفتد.

 ما داستان حضرت موسی  و قوم بنی اسرائیل رو بهانه کردیم تا داستان شیرین ظهورشما رو روایت کنیم یاصاحب الزمان!

اما تو کجا موسی کجا؟؟؟

اگر موسی 600هزار بنی اسرائیلی رو نجات داد,تو منجی میلیاردها انسانی.

اگر موسی با یک فرعون در افتاد,تو با همه ی فرعون ها رو در رو می شوی.

اگر موسی 40سال در غیبت بود ؛تو 1179سال است که در غیبتی.

و اگر منتظران موسی با دعا و درخواست ظهور اورا پیش انداختند چرا ما اینچنین نکنیم؟؟؟

 حالا ماییم و دوانتخاب.انتخاب با همین روال ادامه دادن و سختی کشیدن و تحمل کردن و یا انتخاب یک صدا و یک دل با هم منجی رو خواستن.

اگر انتخاب دوم رو میکنید بسم الله ...

خواندن صد لعن و صد سلام زیارت عاشورا :
حتی الامکان سعی شود که زیارت عاشورا به صورت کامل و به همراه صد لعن و صد سلام ختم گردد و لی در صورت عدم امکان به هر دلیل، می توانید  طبق روایات بزرگان عمل کرده و زیارت عاشورا را به این صورت که در ادامه گفته می شود بخوانید. در قسمت لعن فقط عبارت " اللهم العنهم جمیعا " را صد بار تکرار نموده و در سلام ها یعنی صد مرتبه دوم، فقط عبارت " السلام علی الحسین و علی علی ابن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین " را صد مرتبه تکرار نمایید و بقیه زیارت عاشورا را یک بار بخوانید.بهتر است بعد از زیارت عاشورا دعای علقمه نیز خوانده شود. 

زمان قرائت زیارت عاشورا در طول روز :عزیزانی که توفیق شرکت در این استعانت و ختم همگانی را نموده اند می توانند در هر ساعتی در طول روز که فرصت نمودند زیارت عاشورای روزانه خود را قرائت نمایند . ولی بر اساس آداب وارده در باب ختومات بهتر آن است که زمان ثابتی را در طول روز مشخص نموده و در آن ساعت اقدام به قرائت زیارت عاشورای خود به نیت تعجیل در فرج مصلح کل عالم حضرت مهدی عج الله تعلی فرج الشریف نمایند ( بعد از یکی از نماز های یومیه خصوصا نماز صبح ارجحیت بیشتری دارد )

سال 1380 به علت عفونتی که در پایم ایجاد شده بود، در اتاق مراقبت های ویژه اتاق ICU بیمارستان رامتین تهران بستری شدم و به واسطه ترکشی که در بدنم بود به حالت نیمه کما رفتم.

تقریبا تمام پزشکان قطع امید کرده بودند. وضعیتم خیلی وخیم بود، در آن حال نیمه هوشیاری هیچ کس را نمی شناختم. یک روز صبح با شهدا درد دل کردم و گفتم :

شهدا به فریادم برسید شما دوستان و رفیقان من بودید شرط رفاقت نیست مرا تنها بگذارید. کمکم کنید چرا مرا از درد و رنج نجات نمی دهید؟ دیگر بس است.

دیدم کسی بالای سرم ایستاده از او پرسیدم شما کی هستید؟

نتوانستم در آن حالت او را بشناسم، فقط دیدم جوان بسیار خوش سیما و معطری است.

گفت : مرا نمیشناسی؟

گفتم: نه ! حافظه ی من درست یاری نمی کند. نمی دانم کی هستید.

جوان بسیار زیبا و خوش رویی بود. نگاهش کردم. کم کم متوجه شدم حسن آقا است . حسن انتظاری. گفتم حسن اینجا چه کار می کنی؟

گفت: تو مرتب ما را صدا می زنی برای عیادتت بیاییم، من هم برای عیادتت آمدم.

گفتم: حسن برایم دعا کن خدا نجاتم بدهد خیلی درد می کشم.

گفت :چرا تو برای خودت دعا نمی کنی؟

گفتم: مگر نمیبینی لب هایم خشک شده و نمی توانم حرکتشان بدهم ، چطور برای خودم دعا کنم!

گفت: اگر تو برای خودت دعا کنی بیشتر مستجاب می شود. اول تو دعا کن بعد ما برایت دست به دعا بر می داریم. پنبه ای برداشت ، داخل لیوان آب بالای سرم زد روی لب هایم کشید و گفت: حالا می توانی حرف بزنی.

احساس کردم می توانم حرف بزنم. چشمانم را باز کردم از اطرافیان پرسیدم چه اتفاقی افتاد؟ حسن کجاست؟

گفتند: نمی دانیم فقط می دانیم چهارده روز است که نمی توانستی حرف بزنی اما حالا به راحتی حرف می زنی. حسن دیگر کیست؟

قضیه را برایشان تعریف کردم ، نه تنها من بلکه بسیاری از همرزمان ، دوستان و حتی مردم عادی از او کرامات بسیار دیده اند. او از شهدای زنده تاریخ این دیار است. کسی که در بیست و دو سالگی چنان مراحل سلوک را طی کرد که از زمان شهادت و نحوه ی شهادتش خبر می داد. شهیدی که فقط در پی گمنامی بود.

+راوی احمد سلطانی هم رزم شهید انتظاری، برگرفته شده از کتاب نشون به اون نشونی از سیده زهره علمدار