خانه ما کوچک بود
چنددفعه بهش گفتم:
پنج تا بچه داریم، باید بفکر خانه بزرگتری باشیم
اما
هیچوقت حتی مجال فکر کردنش را نداشت
چه برسد به خریدش
جنگ شروع شده بود و نمیشد ازش توقعی داشت..

خودم دست بکار شدم
خونه رو فروختم و یه بزرگترشو گرفتم
وسایل زیادی نداشتیم
با کمک بچه ها با یک فرقون جابجا شدیم
چند روزی بود ما درخانه جدید بودیم
و
عبدالحسین در جبهه
توی اتاق نشسته بودم،احساس کردم سرم خیس شد
سقف را نگاه کردم
آب چکه میکرد
دستوپامو گم کردم
یکهو شنیدم
مامان! از اینجا هم آب داره میاد!
اگر بگویم هرچه ظرف داشتیم گذاشتیم زیر سوراخ های سقف،دروغ نیست
چندبار دیگر هم باران امد
بلاخره برگشت
با تن مجروح آوردنش
فردایش بچه های سپاه آمدند عیادت
اتفاقا باران گرفت
وقتی وضع را دیدند خداحافظی کردند و رفتند
یک ساعت بعد آمدند دنبال عبدالحسین:
با ماشین میبریمشون! کار واجبی د‌ارند!
وقتی از سپاه برگشت، چهره‌ش توهم بود
آهی کشیدوگفت:
به من دستور دادند تا خونه رو درست نکنم حق ندارم برم جبهه!
اگه از سپاه اومدن بگو وضع ما همینجوری خوبه
اینا میخوان به من پول بدن
منم نمیخام این کارو کنن
درطول زندگی شناخته بودمش
هیچوقت کاری خلاف رضای خدا نکرد
وقتی ازسپاه آمدند
دست یکیشان ساکی بود
چند بسته اسکناس درشت بیرون آورد
اما عبدالحسین همه را ریخت در ساک
و جدی گفت:
این پول مال بیت المال است
من سرسوزنی هم راضی نیستم بچه هام بخان با همچین پولی تو رفاه باشن
چندروزی گذشت
حالش اصلا مساعد نبود
اما گفت
انشاءالله به یاری امام زمان درستش میکنم
باران یک گوشه دیوار گلی حیاط راهم ریخته بود
عبدالحسین دور تادور دیوار را خراب کرد
از سپاه امدند که بیا جبهه
گفتم:
میخای منو چند تا بچه را توی این خانه بی دروپیکر بذاری و بری؟
دلم میخاست گریه کنم
گفت
من از همون بچگی
نه از دیوار کسی بالا رفتم
نه به زن و ناموس مردم نگاه کردم
کسی طرفت نگاه نمیکنه
چون من مزاحم کسی نشدم
هیچ ناراحت نباش!
.
.
.
هنوزم که هنوزه هیچ جنبنده ای مزاحم ما نشده
.
.
.
منبع: کتاب خاک های نرم کوشک

.