محرم سال 42 محرم عجیبی بود؛ دسته‌های عزادار، یاری امام خمینی را همچون یاری سیدالشهدا علیه‌السلام در روز عاشورا می‌دانستند و ایران و قم را کربلا. اما یکی از زیباترین نقاط عطف عاشورای 1342، رویش حر انقلاب بود.

چند روز بعد یعنی یازدهم آبان ماه درست 51 سال تیزباران حاج طیب رضایی می گذرد. از لاتهای تهران که با شعبان بی مخ چند سال قبل تر تهران را برای کودتا قرق کرده بود. طیب هرسال در دسته عزاداری محرم حتی عکس شاه را پیشاپیش دسته راه می انداخت و کسی جرات نداشت بگوید بالای چشمت ابروست.

خیلی ها باورشان نمی شد، این طیب همانی باشد گه جنوب شهر را برای تولد ولیعهد بسته بود. محرم آمده بود و طیب درست همان موقعی که حر به دامان امام حسین پناه آورد، دست به دامان نهضت حسینی امام خمینی شد.

آیت‌الله سید جعفر شبیری زنجانی در این‌باره می‌گوید «بعدها شهید عراقی نقل کردند که روزی که در قم در محضر امام بودیم؛ ‌ ایشان فرمودند:‌ «امسال هیئت‌ها جهت‌دار باشند.» ما به امام عرض کردیم مهم‌ترین هیئت متعلق به طیب است که طرفدار شاه است و اگر او مخالفت کند، کارها خراب می‌شود.

امام فرمودند:‌ «طیب مسلمان است و در مقابل دینش مقاومت نمی‌کند.» و به این شکل بود که ما به فکر افتادیم با طیب صحبت کنیم. ما رفتیم و به طیب گفتیم آقای خمینی فرموده‌اند که طیب مسلمان است و در مقابل دینش نمی‌ایستد. همین که این حرف را زدیم، او سرش را پائین انداخت، بعد یکی از نوچه‌هایش را صدا زد و 200 تومان پول به او داد و گفت برو و یک عکس از آقا تهیه کن که جلوی دسته قرار بدهیم. او قبلاً عکس شاه را بزرگ می‌کرد و جلوی دسته قرار می‌داد، ولی حالا می‌خواست عکس امام را بگذارد و دسته راه بیندازد. آن روز آمدند و به من گفتند که دسته‌ی طیب آمده و عکس حاج آقا روح‌الله را جلوی دسته گذاشته است. ما تعجب کردیم که جریان از چه قرار است، چون تا آن روز تصور می‌کردیم که طیب، فدایی شاه است.»

در روز دوازدهم محرم طیب را دستگیر کردند و تنها شرط آزادی وی را اعلام دریافت پول از امام برای آشوب اعلام کردند. طیب شرط را می‌پذیرد.

آیت‌الله سید جعفر شبیری زنجانی ادامه‌ی این ماجرا را چنین نقل می‌کند: «تا روز آخر هم آن‌ها فکر نمی‌کردند از طیب رودست بخورند، ‌ به همین خاطر دادگاه او را علنی کردند و خبرنگارها آمدند که خبر را منعکس کنند. طیب وقتی پشت تریبون قرار می‌گیرد، لباسش را بالا می‌زند و نشان می‌دهد که سینه‌اش را سوزانده‌اند و می‌گوید که این‌ها این کار را کردند تا من بگویم که آقای خمینی به من پول داده تا این کار را بکنم. من اصلاً تا امروز ایشان را ندیده‌ام و اگر هم می‌دیدم، هرچه داشتم به ایشان می‌دادم، نه این‌که پول بگیرم. حالا هم حتی اگر کشته شوم، این تهمت را نمی‌زنم.»

طیب حاج رضایی در دادگاه؛ طیب چندی بعد در 11 آبان 1342 در میدان تیر حشمتیه تیرباران شد.

از آن روز به بعد به او سخت می‌گیرند و حتی مسأله‌ی اعدام را هم مطرح می‌کنند. آقای کاتوزیان که امام جماعت مسجدی در همان مناطق بود نقل می‌کرد که که بعد از شهادت طیب، ‌ همسر او را دیده و از او پرسیده که طیب در آخرین ملاقات، به او چه گفته است؟ همسر طیب گفته بود: «بعضی چیزها را مجاز نیستم بگویم. ولی من به او گفتم: تو نان‌آور خانه هستی. و او جواب داد: به اندازه‌ی کافی نان گذاشته‌ام. اگر هم به فکر یتیم‌شدن بچه‌ها هستی، تا به حال چندین بار چاقو خورده و تا دم مرگ رفته‌ام و خدا را شکر که در اثر ضربه‌ی چاقو نمردم و ماندم تا در راه خدا کشته شوم.» طیب گفته بود که حتی به او وعده داده‌اند که اگر با آن‌ها همکاری کند، مقام‌های بالایی به او می‌دهند، اما او خودش را در خواب با یاران امام حسین‌ علیه‌السلام دیده است و ارزش ندارد که به خاطر مقام‌های دنیوی، آن مقام را از دست بدهد. به همسرش گفته بود برای من غصه نخورید.

شهید عراقی میگوید: وقتی طیب در زندان بود از امام سه درخواست داشت: سلام و ادب مرا به آقا برسان و بگو هر چه به من فشار آوردند خیانت نکردم. من از شما می خواهم که بعد از من به مردم این پیغام را برسانید که من خیانت نکردم و دیگه اینکه در قیامت دستم خالی است، فکری برای من در قیامت بکنید.

امام در پاسخ طیب گفته بود: از من به آقای طیب سلام برسانید و بگویید در زندگی انسان صفحه آخر مهم است، مواظب باشید در این صفحه آخر چه می نویسید. اینکه می گویید در قیامت دست خالی هستید همه ما دست خالی هستیم، همان که به دلتان انداخته که این پیغام را بدهی زودتر از من شنیده چه وضعی داری.

خانه ما کوچک بود
چنددفعه بهش گفتم:
پنج تا بچه داریم، باید بفکر خانه بزرگتری باشیم
اما
هیچوقت حتی مجال فکر کردنش را نداشت
چه برسد به خریدش
جنگ شروع شده بود و نمیشد ازش توقعی داشت..

خودم دست بکار شدم
خونه رو فروختم و یه بزرگترشو گرفتم
وسایل زیادی نداشتیم
با کمک بچه ها با یک فرقون جابجا شدیم
چند روزی بود ما درخانه جدید بودیم
و
عبدالحسین در جبهه
توی اتاق نشسته بودم،احساس کردم سرم خیس شد
سقف را نگاه کردم
آب چکه میکرد
دستوپامو گم کردم
یکهو شنیدم
مامان! از اینجا هم آب داره میاد!
اگر بگویم هرچه ظرف داشتیم گذاشتیم زیر سوراخ های سقف،دروغ نیست
چندبار دیگر هم باران امد
بلاخره برگشت
با تن مجروح آوردنش
فردایش بچه های سپاه آمدند عیادت
اتفاقا باران گرفت
وقتی وضع را دیدند خداحافظی کردند و رفتند
یک ساعت بعد آمدند دنبال عبدالحسین:
با ماشین میبریمشون! کار واجبی د‌ارند!
وقتی از سپاه برگشت، چهره‌ش توهم بود
آهی کشیدوگفت:
به من دستور دادند تا خونه رو درست نکنم حق ندارم برم جبهه!
اگه از سپاه اومدن بگو وضع ما همینجوری خوبه
اینا میخوان به من پول بدن
منم نمیخام این کارو کنن
درطول زندگی شناخته بودمش
هیچوقت کاری خلاف رضای خدا نکرد
وقتی ازسپاه آمدند
دست یکیشان ساکی بود
چند بسته اسکناس درشت بیرون آورد
اما عبدالحسین همه را ریخت در ساک
و جدی گفت:
این پول مال بیت المال است
من سرسوزنی هم راضی نیستم بچه هام بخان با همچین پولی تو رفاه باشن
چندروزی گذشت
حالش اصلا مساعد نبود
اما گفت
انشاءالله به یاری امام زمان درستش میکنم
باران یک گوشه دیوار گلی حیاط راهم ریخته بود
عبدالحسین دور تادور دیوار را خراب کرد
از سپاه امدند که بیا جبهه
گفتم:
میخای منو چند تا بچه را توی این خانه بی دروپیکر بذاری و بری؟
دلم میخاست گریه کنم
گفت
من از همون بچگی
نه از دیوار کسی بالا رفتم
نه به زن و ناموس مردم نگاه کردم
کسی طرفت نگاه نمیکنه
چون من مزاحم کسی نشدم
هیچ ناراحت نباش!
.
.
.
هنوزم که هنوزه هیچ جنبنده ای مزاحم ما نشده
.
.
.
منبع: کتاب خاک های نرم کوشک

.

فرزند گرامی شهید در بیان خاطراتی از قول مادرشان می گوید: پدر ما بسیار عاشق شهادت بود. وقتی نماز شب می خواند یک دور تسبیح می گفت: الهم الرزقنا شهادت فی سبیلک

آقای هاشمیان، امام جمعه ی رفسنجان می گوید: من و آقای خزعلی و آقای سعیدی در روزگار قدیم از قم به جمکران می رفتیم. یک بار وقتی بر می گشتیم از هم پرسیدیم: مهم ترین دعایت چه بود؟

آقای سعیدی گفت: من فقط از خدا خواسته ام که شهادت را نصیبم کند.

آقای سعیدی در جریان نهضت امام می توانست مانند برخی رجال سیاسی و مذهبی حرفش را بزند و برود دنبال کار خودش، اما مانند مقتدا و امام خود در صحنه ماند و می دانست این راه در پایان به شهادتش منجر می شود.

حاج اصغر وحدتی از نمازگزاران مسجد موسی ابن جعفر علیه السلام و از دوستان شهید سعیدی می گوید:

یک شب در عالم رویا دیدم که آیت الله سعیدی قدش رشید و زیبا شده و عمامه و لباسش تغییر کرده و بسیار بهتر از قبل شده از طرفی در میان عمامه او یک چیز شبیه جواهر می درخشد!

خیلی تعجب کردم و خوابم را برای آقای سعیدی نقل کردم. ایشان خوشحال شد و گفت: وحدتی من بیست سال است منتظر چنین روزی هستم! من تعجب کردم که این رویا چه تعبیری دارد؟!

خلاصه گذشت تا آن روزهای آخر که حاج آقا حسابی روز منبر گرد و خاک کرد و به آمریکا و اسرائیل و حتی آموزش و پرورش آن زمان حمله کرد. من گفتم: حاج آقا مواظب باشید، بیایید چند روزی در جایی مخفی شوید، چون حتما به سراغ شما می آیند.

حاج آقا با من خیلی رو راست بود. برگشت و به من گفت: مگه خوابت یادت رفته؟! الان دیگه موقعش رسیده!

نفهمیدم منظور آیت الله سعیدی چه بود برای همین گفتم: خواب من چه ربطی به الان داره؟

ایشان مکثی کرد و گفت: شهادت من نزدیک شده.

خلاصه حاج آقا رفت و چند روز بعد خبردار شدیم که دستگیر شدند. هفته بعد هم خبر شهادتش را شنیدیم...

فرزند گرامی شهید می گفتند: چند روزی از شهادت پدرم گذشت یک روز دستخظی از پدرم در پشت کتاب مواعظ العددیه پیدا کردیم. آن دستخط اشاره به یک رویای صادقه داشت که در روزهای آغازین نهضت برای پدرم اتفاق افتاده بود. این متن را غیر از خانواده ما ، آیت الله خز علی، شهید مطهری و دایی مان آقای طباطبایی هم دیدند.

پدرم با خط خودشان نوشته بودند: شبی در خواب دیدم که به منزل آقای خمینی  می روم. در بین راه علامه طباطبایی را دیدم. ایشان مرا صدا زدند و با هم تا آستانه منزل حضرت امام رفتیم. در انجا علامه طباطبایی به من فرمودند: من دیشب حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام را در خواب دیدم که به من گفتند: به سعیدی بگو به اینجا بیا، چیزی نیست ما نگهدار تو هستیم....

وقتی از خواب بیدار شدم خدا را شکر کردم و این خواب را پشت این کتاب مواعظ العددیه نوشتم. ایشان ادامه داد: این مسئله به زمانی است که مرحوم پدرم به خاطر طرفداری از حضرت امام همه روزه در معرض دستگیری و گرفتاری زندان بود.

منبع: کتاب بصیرت در روزگار سکوت، زندگی نامه و خاطرات شهید آیت الله محمدرضا سعیدی،کاری از گروه شهید ابراهیم هادی

شهید ایت الله سعیدی، به قرآن و معارف قرآنی اهتمام خاصی داشتند و پیوسته با قرآن مأنوس بودند و همیشه برای مردم از قرآن می گفت. به همین جهت یک قرآن با خط بسیار خوب همراهشان همیشه بود.

 بعد از آنکه ایشان برای آخرین بار دستگیر می‌شوند و پی می‌برند که می‌خواهند ایشان را به شهادت برسانند، وصیتنامه بسیار مختصری را پشت جلد قرآنشان می‌نویسند. این وصیت نامه رمز و رموز خاصی در خود داشت. به هر حال ایشان وصیت نامه را امضا می کندد و ساواک هم قران را به خانواده ی ایشان می دهند.
علمای بزرگ مثل ایت الله شهید مطهری، شهید مفتح، مرحوم ایت الله طالقانی و دیگر علما و بزرگان برای عرض تسلیت در منزل ایشان جمع شده بودند و خیلی دوست داشتند که بدانند که آیا ایشان را شهید نموده‌اند. برای اثبات این امر به دنبال سندی می‌گشتند؛ تا اینکه شهید ایت الله مطهری می‌فرمایند اگر وصیتنامه‌ای هست، بیاورید.

ما هم گفتیم وصیتنامه مختصری  که بیشتر شخصی است ایشان روی جلد قرآن نوشته‌اند و وصیت نامه را آوردیم. ایشان با شهید مفتح وصیتنامه را بلند خواندند آنجا که نوشته بود پسران من همگی اهل علم و تبلیغ برای خدا شوید. دختران من به شوهر اعل علم و تبلیغ همسر شوید.

در زندگی با هم متحد باشید و برای دنیا با هم اختلاف نکنید. همگی حق مادر را رعایت کنید. جنازه ی من را در قم دفن کنید و مرا دعا کنید....

هر کس به من بدهکار است من که صورت ندارم اگر تا آخر عمرش نتوانست بپردازد، بری الزحمه است....

 تا اینکه به این نکته می‌رسند که از ایات 152 تا 157  سوره ی دوم قرآن غفلت نورزید. همه با تعجب به این جمله توجه می کنند چرا در میان همه آیات قرآن به این آیات اشاره شده بود؟؟؟ قرآن را باز کردند سوره ی دوم یعنی بقره را آوردیم در قسمتی از این ایات آمده:

«وَ لا تَقُولُوا لِمَنْ یقْتَلُ فی سَبیلِ اللّهِ أَمْواتٌ بَلْ أَحْیاءٌ وَ لکِنْ لا تَشْعُرُونَ» بقره/154.

کسانی که در راه خدا کشته می شوند را مرده نپندارید بلکه آنان زنده اند و نزد خدا روزی می خورند.

همه شاهد بودند که در این آیات از مقام شهدا و شهادت سخن به میان آمده و گویی این آیات در میان همه ی آیات قرآن رمزی بود که ساواک از آن خبر نداشت!

وقتی به اینجا می‌رسند، شروع به گریه‌کردن می‌کنند و مطمئن می‌شوند که او را شهید کرده‌اند و آن‌گاه سرشان را روی دوش همدیگر می‌گذارند با صدای بلند گریه می‌کنند.

از طرفی برخی علمای مبارز اعلام کردند که ساواک می خواسته با شهادت آیت الله سعیدی از همه ی علمای مبارز زهرچشم بگیرد که اگر دست از مبارزه بر ندارید چنین سرنوشتی خواهید داشت.

منبع: کتاب بصیرت در روزگار سکوت، مروری بر زندگی و خاطرات شهید آیت الله سید محمدرضا سعیدی،کاری از گروه شهید ابراهیم هادی.