این ماجرای واقعی در مورد شخصی به نام نظرعلی طالقانی است که در زمان ناصرالدین شاه طلبه ای در مدرسه ی مروی تهران بود و بسیار بسـیار آدم فـقیری بود . آن قـدر فقیر بود که شـب ها می رفت دور و بر حجره های طلبه ها می گـشت و از توی آشــغال های آن ها چیزی برای خـوردن پیـدا می کرد . یـک روز نظرعلی به ذهنش می رسـد که برای خـدا نامه ای بنویسد . نامه ی او در موزه ی گلستان تهران تحت عنوان "نامه ای به خدا" نگهداری می شود.

مضمون نامه این است : بسم الله الرحمن الرحیم خدمت جناب خدا ! سلام علیکم ، اینجانب بـنده ی شـما هستم. از آن جـا که شـما در قـرآن فرموده اید "وَمَا مِن دَابَّه فِی الأَرْضِ إِلاَّ عَلَى اللّهِ رِزْقُهَا " "هیچ موجود زنده ای نیست الا اینکه روزی او بر عهده ی من است ." من هم جنبنده ای هستم از جـنبندگان شـما روی زمیـن. در جای دیـگر از قـرآن فرمـوده اید " :إِنَّ اللَّهَ لا یُخْلِفُ الْمِیعَادَ ". مـسلماً خدا خلف وعده نمی‌کند. بنابراین اینجانب به چیزهای زیر نیاز دارم :

1 - خانه‌ای وسیع 2 - همسری زیبا و متدین 3 - یک خادم 4 - یک کالسکه و سورچی 5 - یک باغ 6 - مقداری پول برای تجارت . لطفاً پس از هماهنگی به من اطلاع دهید. « مدرسه مروی - حجره شماره 16 - نظرعلی طالقانی».

پس نامه را در هنگام سحر برداشته و مى‏برد لاى درب مسجد شاه که در نزدیکى مدرسه مروى مى‏باشد مى‏گذارد. فردای آن روز، ناصرالدین شاه با درباری‌ها می خواستند به شکار بروند. کاروان او از جلوی مسجد می گذشت. ناگهان به اذن خداوند، باد تندی شروع به وزیدن می کند و نامه نظرعلی را روی پای ناصر الدین‌شاه می‌اندازد. ناصرالدین شاه نامه را می‌خواند و شکار را کنسل کرده دستور می دهد کاروان به کاخ برگردد.

او یک پیک به مدرسه مروی می‌فرستد و نظرعلی را به کاخ فرا‌ ‌می‌خواند. وقتی نظرعلی را به کاخ آوردند، دستور می دهد همه وزرایش جمع شوند و می‌گوید: "نامه‌ای را برای خدا نوشته بودید، ایشان به ما حواله فرمودند. پس ما هم باید انجامش دهیم" و دستور می‌دهد همه خواسته‌های نظرعلی یک به یک اجرا شود.

نقش هستی نقشی از ایوان ماست               آب و باد و خاک، سرگردان ماست

[ برگرفته از کتاب: اثرآفرینان (جلد اول-ششم)   ]