بعد از بمب باران، هنگامی‌که امداد گران در حال جمع آوری زخمی‌ها و شهیدان بودند، با تعجب متوجه می‌شوند که بوی گلاب از زیر آوار می‌آید. وقتی آوار را کنار میزدند با پیکر پاک این شهید روبرو میشوند که غرق در بوی گلاب بود.هنگامی‌که پیکر آن شهید را در بهشت زهرای تهران، در قطعه ۲۶ به خاک می‌سپارند، همیشه بوی گلاب تا چند متر اطراف مزار این شهید احساس می‌شود و نیز سنگ قبر این شهید همیشه نمناک می‌باشد بطوری که اگر سنگ قبر شهید پلارک رو خشک کنید، از طرف دیگر سنگ نمناک می‌شود.

آن شب غلامی خاطرهـ تعریف کرد. از اولین روز هایی که آمدهـ بودند شرهانی می گفت:" قرار گاهـ به ما اجازهـ ی تفحص نمی داد. می گفتند: امنیت ندارد. منافقین تو ی منطقه اند، نمی شود. وقتی اصرار ما را دیدند قرار شد یک هفته موقت باشیم اگر شهید پیدا کردیم مجوز بدهند. و ما رسما وسایلمان را بیاوریم و شروع کنیم. از یک طرف خوشحال بودیم که مانده ایم،از طرف دیگر وقت کم و منطقه وسیع و خطرناک،می ترسیدیم نتوانیم شهیدی پیدا کنیم.

هر روز از میدان های وسیع مین، سیم خاردار ها و تله های انفجاری می گذشتیم. اما هر روز ناامیدتر می شدیم. مین های منطقه، منافقین، عراقی ها از هیچکدام آنقدر نمی ترسیدیم که از دست خا لی بر گشتن می تر سیدیم. روز آخر ماندنمان، نیمه شعبان بود آن روز رمز حرکتمان " یا مهدی (عج الله تعالی فرجه الشریف) " بود.

عجیب همه پریشان بودند. خورشید هم دست پاچه بود انگار.  زود تر از همیشه رفت پشت ارتفاع 175، نزدیک غروب بود و لحظه ی وداع، باید سریع از منطقه می رفتیم. بچه ها از خود بی خود بودندمی گفتند دیدید قابل نبودیم. با نام" مهدی" روز نیمه شعبان کار را شروع کردیم و حالا باید برگردیم. اشک حلقه زدهـ بود توی چشم هایشان. هر کس دنبال چیزی می گشت برای یادگار و تبرک با خودش ببردیکی یک مشت خاک بر می داشت. یکی یک تکه سیم خاردار. من هم رفتم سراغ شقایق وحشی. می خواستم با ریشه درش بیاورم بگذارم توی قوطی کنسرو، وقتی شقایق را آرام جدا کردم از زمین دیدم ریشه ی شقایق روی جمجمه ی شهید سبز شدهـ . روی سجدهـ گاهش با فریاد" یا مهدی (عج الله تعالی فرجه الشریف) " بچه ها همه جمع شدند.

آرام آرام خاک ها را کنار می زدیم دلهرهـ داشتیم کاش هم پلاک داشته باشد هم از لشکر باشد. پلاک که پیدا شد همه سلام دادند بر محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) و آلش. پلاک را استعلام کردیم روی پا بند نبودیم شهید مهدی منتظر القائم بود از لشکر امام حسین(علیه السلام)... 

منبع: کتاب سرزمین مقدس، موسسه ی روایت سیره شهدا،ص139(وبلاگ تاشهدا با شهدا)

مادر بزرگ که آماده می شد،  صدایش می زد:
مهدی! بریم؟
مهدی خوشحال و خندان دست مهربان مادر بزرگ را می گرفت و با هم راهی مسجد می شدند.
بعد از مدتی مهدی شروع کرد به تمرین تکبیر گفتن و کم کم شد مکبر مسجد.
مادر بزرگ با خوشحالی به پدرو مادر مهدی گفت : آخر و عاقبت این بچه سعادت و خوشبختی است.
سال های پیش مادر بزرگ به رحمت خدا رفت و نبود تا ببیند مهدی با شهادت به سعادت رسید.

بسته های کالا
بعد از شهادتش، از سرکارش چند بسته کالا آوردند و گفتند: اینها برای مهدی است. او همیشه بسته ی کالایش را می برد برای خانواده های نیازمند.
وقتی موتورش را جلوی بیمارستان طرفه به سرقت بردند،ناراحتی اش برای این بود که وسیله ی کمک رسانی و هیئت رفتنش را برده اند.

عکس شهدا
عباس آقا خادم مسجدامام رضاعلیه السلام تعریف می کرد:
یک روز نشسته بودم توی حیاط مسجد. مهدی آمد کنار من نشست . یک دفعه چشمش افتاد به عکس شهدا که بالای دیوارهای مسجد نصب شده بود.
روبه من کرد و با حسرت گفت: یعنی می شه یک روز هم عکس ما را بزنند آن بالا پیش شهدا؟
گفتم: آنها برای زمان خوشان بودند. تو باید بروی زمان خودت را پیدا کنی.
حال عباس آقا داشت دنبال عکس مهدی می گشت تا بزند آن بالا پیش شهدا.
آخرین پیامک مهدی
مهدی قبل از رفتن به سوریه، آخرین پیامکش را برای یکی از دایی هایش فرستاد:
دایی ! من رفتم. دستمال اشکهام را با کمی تربت کربلا گذاشته ام لای قرآن روی طاقچه. اگه یه وقت طوری شد، آنها بگذارید کنارم.

وصیت تلفنی
پنجشنبه دهم مرداد ماه بود که زنگ زد به برادرش و گفت سال خمسی ام رسیده. یه ماشین دربست بگیر و برو قم خمس من رو بده و برگرد.

شعر زیر توسط یکی از دوست داران شهید حسن انتظاری سروده شده است. ابتدای هر بیت برگرفته از نام و یا نام خانوادگی همسر شهید و خود شهید انتظاری است. اگر حروف قرمز را در کنار یکدیگر قرار دهید نام و نام خانوادگی شهید انتظاری و اگر حروف سبز را در کنار هم قرار دهید نام و نام خانوادگی همسر شهید انتظاری مشخص خواهد شد.

ماهی عیان بودی عزیز از من نهان گشتی دگر

حسنت ز حد بیرون شده اینک ندایت می کنم

رستی از این دنیای دون جستی بقای روح خود

سوی خدا پرّان شدی جان را غلامت می کنم

ضوء و ضیاء تو شده روشنگر راه خدا

نزد همه دوستان وصف صفاتت می کنیم

یوسف شدی در حسن  خلق خنده به روی تو نخفت

از یاد آن خوش خلقیت یاد پیامت می کنیم

هم رهنمای من بدی هم سالک راه خدا

نوری بُدی در خانه ام هر شب صدایت می کنم

ای یار و ای دلدار من ای مرغ خوش الحان من

تو شاهدی تو حاضری من عزم  راهت می کنم

عارف صفت گشتی شهید هجران تو بر من رسید

ظرف دلم اندوه دید با چشمان اشکبار هر شب نگاهت می کنم

یک لحظه چون یادت کنم دل پر از خون می شود

این را صلاح دانم بحق هر لحظه یادت می کنم

اسب خیال من عجب با تو پرد درهر زمان

رودی که شادان می روی قصد مقامت می کنم

نوری شدی ای جان من رفتی تو ای جانان من

یزدان نگهدارت شده ابلاغ راهت می کنم

تویی که نمیشناختمت

شنیده بودم که حضرت استاد (آیت الله حق شناس) این شاگرد خود را بسیار دوست داشته است، برای  همین تصمیم گرفتم که در مراسم تشییع این شهید عزیز شرکت کنم.  

چند ردیف بالاتر از مزار عارف مبارز،شهید چمران (بهشت زهرا) برای تدفین او انتخاب شد. من جلو رفتم تا بتوانم چهره ی شهید را ببینم. 

دست این شهید به نشانه ی ادب یر روی سینه اش قرار داشت! یکی از همرزمانش می گفت: در لحظه ی شهادت ترکشی به پهلویش اصابت کرد. وقتی به زمین افتاد از ما خواست که او را بلند کنیم. وقتی روی پایش ایستاد رو به سمت کربلا دستش را به سینه نهاد و آخرین کلام را بر زبان جاری کرد " السلام علیک یا ابا عبد الله"   

در مراسم ختم شهید ،آیت الله حق شناس با حالتی نالان و افسرده گفتند: 

آه آه، ،آقا جان... دوباره آهی از سر حسرت کشیدند و فرمودند: 

بروید در این تهران بگردید و ببینید کسی مانند این احمد آقا پیدا میکنید؟ 

در اواخر سخنان خود دوباره آهی از سر حسرت در فراق این شهید کشیدندو بعد در عظمت این شهید فرمودند: 

این شهید را دیشب در عالم رویا دیدم. از احمد پرسیدم چه خبر؟ 

به من فرمود: تمام مطالبی که از برزخ و غیره می گویند حق است. از شب اول قبر و سوال و غیره و اما من را بی حساب و کتاب بردند. بعد مکثی کردند و فرمودند: 

رفقا آیت الله العظمی بروجردی حساب و کتاب داشتند. اما من نمیدانم این جوان چه کرده بود. چه کرد که به اینجا رسید!  

راوی: نویسنده کتاب عارفانه ، کاری از گروه  فرهنگی شهید ابراهیم هادی