هروقت می‌خواهیم با سید برویم توی شهر قدمی بزنیم یکی دو نفر جلوتر می‌روند تا اگر بوی کباب شنیدند خبرش کنند. حساسیت دارد به بوی کباب. حالش خیلی بد می‌شود. یک بار خیلی پاپِی شدیم که چرا.گفت :" اگر در میدان مین بودی و به خاطر اشتباهی چاشنی مین فسفری عمل می‌کرد و دوستت برای اینکه معبر عملیات لو نرود، آن را می‌گرفت زیر شکمش و ذره ذره آب می‌شد و حتی داد نمی‌زد و از این ماجرا فقط بوی گوشت کباب شده می‌آمد توی فضا، تو به این بو حساس نمی‌شدی؟"

روزی آخوند ملا عبدالله شوشتری، که از عالمان وارسته و صاحب نفس و استاد مجلسی اول بود ، به دیدار شیخ بهایی رفت. ساعتی نزد شیخ بود تا آنکه بانگ اذان فراز آمد. شیخ بهایی به مولانا (ملا عبدالله) گفت: « همین جا نماز بخوانید تا ما هم به شما اقتدا کنیم و به فیض جماعت برسیم.»

مولانا تأملی کرد، و نپذیرفت که نماز را در خانه ی شیخ بخواند، بلکه برخاست و به خانه ی خویش رفت. از او پرسیدند: «چگونه خواهش شیخ را اجابت نکردید، و نماز را در خانه ی شیخ نخواندید، با اینکه درباره ی خواندن نماز در اول وقت اهتمام دارید؟! » در پاسخ فرمود: « قدری در حال خود تأمل کردم، دیدم چنان نیستم که اگر شیخ پشت سر من نماز بخواند، فرقی نکند بلکه در حالم تغییر پیدا می شود، لاجرم اجابت نکردم».

 چون طهارت نبود کعبه و بتخانه یکی است          نـبـود خیـر در آن خـانه که عصمت نبود

[ رضا مختاری سیمای فرزانگان ،بوستان کتاب قم ،1393، ص147 / هزار و یک حکایت اخلاقی ص204 و 205 ]

آمده بود بیمارستان،کپسول اکسیژن می خواست؛

امانت،برای مادر مریضش.سرباز بخش را صدا زدم،کپسول را ببرد؛نگذاشت!

هر چه گفتم:

«امیر،شما اجازه بفرمایید.؛قبول نکرد!،خودش برداشت...»

گفت:

«نه!خودم می برم،برای مادرمه.»

خاطره از امیر سپهبد شهید علی صیاد شیرازی؛(جانشین رئیس ستاد کل نیروهای مسلح)!

منبع: یادگاران69ص

 در کتاب‌ «أمالی‌» شیخ‌ طوسی‌،... از حضرت‌ امام‌ جعفر صادق‌ علیه‌ السّلام‌ روایت‌ کرده‌اند که‌: یک نفر آمد خدمت رسول خدا صلی الله علیه و آله " فقیل له ان سعدبن معاذ قد مات" ( گفت سعدبن معاذ مرد. ) ... حضرت خودش مراقب غسل این شهید عزیز شد. در حالی که‌ رسول‌ خدا بدون‌ کفش‌، پای‌ برهنه‌ و بدون‌ ردا جنازه سعدبن معاذ را تشییع می کردند، و گاهی‌ طرف‌ راست‌ تابوت‌ را می‌گرفت‌ و گاهی‌ جانب‌ چپ‌ را می گرفتند و این جوری اظهار ارادت و علاقه می کردند .

حضرت خودشان رفتند داخل قبر ، لَحْد معیّن‌ کرد و او را در لَحْد گذارد و خشت‌ها را یکی‌ پهلوی‌ دیگری‌ می‌چید و می فرمود: به‌ من‌ سنگ‌ بدهید، خاک‌ مرطوب بدهید، که لحد را محکم کنم. حضرت فرمودند: ... إنِّی‌ لَاعْلَمُ أَنَّهُ سَیَبْلَی‌ وَ یَصِلُ الْبِلَی‌ إلَیْهِ، می دانم این بدنش چند روز دیگر می پوسد امّا در عین حال این لحد را محکم می کنم . مهم این جمله است ( که در ادامه فرمودند) وَلَکِنَّ اللَهَ یُحِبُّ عَبْدًا إذَا عَمِلَ عَمَلاً أَحْکَمَهُ. (چون) ‌خدا دوست‌ می دارد آن بنده ای که‌ وقتی کاری را بعهده گرفت آن‌ کار را محکم‌ کاری‌ کند. این محکم کاری برای این است که خدا از محکم کاری خوشش می آید.

والا چه محکم بکنی و چه نکنی این جسد پوسیده خواهد شد. آنچه از این حدیث مورد نظر ماست این که هر کاری که می کنید محکم کاری کنید. آدم درس هم که می خواند محکم کاری کند. درس هم که می گوید محکم کاری کند. کار اقتصادی هم که می کند محکم کاری کند . اطراف کار را رها نباید کرد .

مشکل عمده ما در زمینه های مختلف و در بخشهای مختلف کشور که می بینید گاهی مشکلاتی وجود دارد ناشی از سهل انگاری و ناشی از دنبال نکردن کار است. والا اگر انسان کار را محکم انجام دهد کار پیش می رود.

[ شرح حدیث از امام خامنه ای در مقدمه درس خارج ، برداشت از سایت leader.ir ]

بهش گفتم:

«توی راه که بر میگردی،یه خورده کاهو و سبزی بخر.»

گفت:

«من سرم خیلی شلوغه،می ترسم یادم بره.روی یه تیکه کاغذ هر چی می خواهی بنویس بهم بده.»

همون موقع داشت جیبش را خالی میکرد.

یک دفتر چه یادداشت ویک خودکار در آورد گذاشت زمین

برداشتمشان تا چیزهایی که می خواستم،برایش بنویسم،یک دفعه بهم

گفت:

«ننویسی ها!»

جاخوردم،نگاهش که کردم،به نظرم عصبانی شده بود!گفتم:

«مگه چی شده؟!»

گفت:

«اون خودکاری که دستته،مال بیت الماله»

گفتم:

«من که نمی خواهم کتاب باهاش بنویسم!دو-سه تا کلمه که بیش تر نیست»

گفت:

«نه!!.»

خاطره ای از سردار شهید مهندس مهدی باکری؛(فرمانده لشکر 31 عاشورا)!

ﺑﺎﻧﮑﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺧﻮﺩﮐﺎﺭ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺴﺎﺑﻤﺎﻥ ﺑرداشته ﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﯿﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، ﻭﺍﺭﯾﺰ ﮐﻨﻨﺪ...
ﺑﺪﻭﻥ ﺷﮏ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺣﻔﻆ ﺍﻣﻮﺍﻟﻤﺎﻥ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ.
ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻓﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻓﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﯼ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵﺗﺮ ﻭ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﻧﺪ؟؟؟
جواب با شما...
نگذارید گوشهایتان گواه چیزی باشد که چشمهایتان ندیده، نگذارید زبانتان چیزی را بگوید که قلبتان باور نکرده..
"صادقانه زندگی کنید"
ما موجودات خاکی نیستیم که به بهشت میرویم.ما موجودات بهشتی هستیم که از خاک سر برآورده ایم...
منبع:سخنان آموزنده الهی قمشه ای

گاهی رفقا در مورد کیفیت خواندن قرآن می‏ پرسیدند؛ عرض می کردم در غیر ماه مبارک رمضان انسان با تأمل و توجه به ‏معانی و کلمه به کلمه و با دقت به معانی و تفسیر بخواند اشکالی ندارد، ولی در ماه مبارک رمضان کثرت تلاوت مطلوب است. بزرگان زیاد ‏می ‏خواندند و سفارش هم شده است. خود ختم قرآن مطلوب بوده و هست، لذا اگر کسی نه این که بی توجه بخواند، ولی طبق روال عادی هر 25 دقیقه، نیم ساعتی یک جزء قرآن را بخواند خوب است...

مقدار تلاوت قرآن بستگی به ظرف و ظرفیت افراد دارد، اما کمتر از سه جزء شاید آرام بخش نباشد. باید در ماه مبارک رمضان یک مقدار بیشتر باشد که حداقل سه ختم قرآن در طول ماه رمضان تمام بشود. اما اگر کسی در قبل ماه مبارک رمضان با قرآن مأنوس بود، می ‏تواند مقدارش را بیشتر از سه جزء هم بکند...

بعضی چه مخالفت ‏ها می ‏کنند که زیاد خواندن قرآن چه دلیل دارد؟! در حالی که این همه دلیل داریم. از جمله در روایت دارد خود امام رضا علیه السلام روزی ده جزء با تأمل می‏ خواندند! حال ‏ده جزء زیاد است برای ما؛ پنج جزء بخوانیم، آن کسی که مخالفت با ده جزء می‏ کند به خاطر این است که خودش حال ‏ندارد حتی یک جزء بخواند...

‌دیده شده در میان بزرگان، کسانی که کارهای اجتماعی آن ‏ها بسیار زیاد بوده و قرآنشان را هم می ‏خواندند و کمک از خدا می گرفتند و هیچ مشکلی هم نداشتند. این که ما موفق نمی ‏شویم، واقعاً علتش دوری و بی توفیقی است که ما نمی‏توانیم روزی 7 - 8 جزء، یا 5 - 6 جزء بخوانیم و زیاد به نظرمان می‏رسد. اصلا تلاوت قرآن یکی از اثراتش این است که به وقت و عمر و توان انسان برکت می دهد و انسان به بقیه کارهایش هم بهتر می رسد...

خدمت آیت اللّه کشمیری هم بودیم، ایشان هم همین طور بودند، روزهای معمولی خود را حتی تا ده جزء قرآن سپری می‌کردند. واقعاً اگر توفیق الهی شامل بشود چیزی نیست، ما چه کار می‏کنیم؟ ده تا 25 دقیقه می‏شود 250 دقیقه؛ یعنی 4 ساعت. ما چقدر وقت های شبانه روزمان ارزشمند هست و از آن بهره می ‏بریم که بخواهیم از قرآن‏ و عبادت بزنیم؟ ما بر فرض که قرآن هم نخوانیم مگر چه قدر از اوقاتمان استفاده می‏کنیم؟

توجه در قرآن خواندن را هم همان تلاوت زیاد قرآن به ما می دهد...

برگرفته از بیانات مربّیِ سلوک، حضرت استاد جعفر ناصری