گاهی رفقا در مورد کیفیت خواندن قرآن می‏ پرسیدند؛ عرض می کردم در غیر ماه مبارک رمضان انسان با تأمل و توجه به ‏معانی و کلمه به کلمه و با دقت به معانی و تفسیر بخواند اشکالی ندارد، ولی در ماه مبارک رمضان کثرت تلاوت مطلوب است. بزرگان زیاد ‏می ‏خواندند و سفارش هم شده است. خود ختم قرآن مطلوب بوده و هست، لذا اگر کسی نه این که بی توجه بخواند، ولی طبق روال عادی هر 25 دقیقه، نیم ساعتی یک جزء قرآن را بخواند خوب است...

مقدار تلاوت قرآن بستگی به ظرف و ظرفیت افراد دارد، اما کمتر از سه جزء شاید آرام بخش نباشد. باید در ماه مبارک رمضان یک مقدار بیشتر باشد که حداقل سه ختم قرآن در طول ماه رمضان تمام بشود. اما اگر کسی در قبل ماه مبارک رمضان با قرآن مأنوس بود، می ‏تواند مقدارش را بیشتر از سه جزء هم بکند...

بعضی چه مخالفت ‏ها می ‏کنند که زیاد خواندن قرآن چه دلیل دارد؟! در حالی که این همه دلیل داریم. از جمله در روایت دارد خود امام رضا علیه السلام روزی ده جزء با تأمل می‏ خواندند! حال ‏ده جزء زیاد است برای ما؛ پنج جزء بخوانیم، آن کسی که مخالفت با ده جزء می‏ کند به خاطر این است که خودش حال ‏ندارد حتی یک جزء بخواند...

‌دیده شده در میان بزرگان، کسانی که کارهای اجتماعی آن ‏ها بسیار زیاد بوده و قرآنشان را هم می ‏خواندند و کمک از خدا می گرفتند و هیچ مشکلی هم نداشتند. این که ما موفق نمی ‏شویم، واقعاً علتش دوری و بی توفیقی است که ما نمی‏توانیم روزی 7 - 8 جزء، یا 5 - 6 جزء بخوانیم و زیاد به نظرمان می‏رسد. اصلا تلاوت قرآن یکی از اثراتش این است که به وقت و عمر و توان انسان برکت می دهد و انسان به بقیه کارهایش هم بهتر می رسد...

خدمت آیت اللّه کشمیری هم بودیم، ایشان هم همین طور بودند، روزهای معمولی خود را حتی تا ده جزء قرآن سپری می‌کردند. واقعاً اگر توفیق الهی شامل بشود چیزی نیست، ما چه کار می‏کنیم؟ ده تا 25 دقیقه می‏شود 250 دقیقه؛ یعنی 4 ساعت. ما چقدر وقت های شبانه روزمان ارزشمند هست و از آن بهره می ‏بریم که بخواهیم از قرآن‏ و عبادت بزنیم؟ ما بر فرض که قرآن هم نخوانیم مگر چه قدر از اوقاتمان استفاده می‏کنیم؟

توجه در قرآن خواندن را هم همان تلاوت زیاد قرآن به ما می دهد...

برگرفته از بیانات مربّیِ سلوک، حضرت استاد جعفر ناصری

  اگر ما مناجات حق تعالى و ولىّ نعم خود را به قدر مکالمه با یک مخلوقِ عادى ضعیف، اهمیّت دهیم، هرگز این قدر غفلت و سهو و نسیان نمى کنیم. و پُر معلوم است که این سهل انگارى و مسامحه ناشى از ضعف ایمان به خداى تعالى و رسول و اخبار اهل بیت عصمت است؛ ... از حضرت باقر العلوم علیه السلام منقول است که رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود:

وقتی بندة مؤمن به نماز بایستد خدای تعالی نظر به سوی او کند- یا فرمودند خدای تعالی اقبال به او کند- حتی منصرف شود. و رحمت از بالای سرش سایه بر او افکند و ملائکه فرو گیرند اطراف و جوانب او را تا افق آسمان و خدای تعالی ملکی را موکّل او کند که بایستد بالای سر او و بگوید: ای نمازگزار، اگر بدانی کی نظر می کند به سوی تو و با کی مناجات می کنی، توجّه به جایی نمی کنی و از موضعت جدا نمی شوی هر گز».

[ امام خمینی –ره –آداب الصلوه ، موسسه نشر امام خمینی ، چاپ دوم ، 1372 ، ص 39]

 آقا حجّت ... شوهرم ! یادم نمی رود که چگونه بر قبله گاه عشق تمام قامت می ایستادی و نماز شب می خواندی. آن قدر سجده های آخر تو طولانی می شد که من گمان می بردم خوابت برده است! و حتی یک بار از سر عطوفت بر این حالت معنوی تو آن قدر در تعجب شدم که وقتی شانه هایت را تکان دادم به جای تکان خوردن شانه هایت، دستانم لرزید! ناگهان صدای العفو العفو تو مرا درجایم میخکوب کرد! ...

همدم عزیزم! آن روز که با تو بر سفره عقد نشستم و به این سنّت نبوی پای بند شدم می دانستم که عروس تو در دنیا من نیستم بلکه عروس واقعی تو شهادت است! اما چه کنم با این که می دانستم تو اهل ملکوتی اما مِهرت، محبت ات آن قدر در خانه دلم نشست که همان لحظات کوتاه و معنوی با تو بودن را، برای ذخیره آخرتم غنیمت دانستم.

دلبندم! اگر تو پرواز کردی به حَقّت رسیده ای و من از این که تو به حَقِّت رسیده ای خوشحالم! هر وقت یاد تو را در سرزمین دلم زنده می کنم برای این که در دلِ بی قرارم، تسکینی بیابم، برمزارِ هم رزمانت یعنی حاج حسین بصیر و محمد حسن طوسی می نشینم و از آن ها با اشک دیدگانم از تو سراغ می گیرم، چون معتقدیم شهیدان را شهیدان می شناسند!

نعیمی عزیز! دلم برای مهربانی های تو تنگ شده است و دلم برای به یاد خدا بودن تو پرپر می زند! ...

حجّت عزیز! حالا دیگر جنگ تمام شده است، تعدادی از هم رزمانت که با تو بر خاک های جنوب به سجده عشق، پیشانی ساییده بودند از سفر بازگشتند اما گویا تقدیر آن است که من، هم همسر مفقودالاثر بمانم و هم دختر مفقودالاثر! (بعد ها پیکر مطهر شهید نعیمی در عقبه جزیره مجنون پیدا شد) خیلی ها با دو چشمان خود انتظار یک نفر را می کشند اما من با دو چشمانم که حالا دیگر اشکی برایش نمانده انتظار دو نفر را می کشم. یعنی بابا و تو!

بابای عزیزم و آقا حجّت دلاور! به هر دوی شما می گویم: خیالتان راحت باشد. هرگز از هیچ چیز و هیچ کس گلایه ای نداریم چون شما را قربانیان راه خدا می دانیم و مطمئن هستیم که با خوب کسی معامله کردیم! خریدار شما خدا بود و بس!

[ فرازهایی از دل نوشته های همسر سردار شهید حجت الله نعیمی فرمانده اطلاعات و عملیات محور 1 لشکر ویژه 25 کربلا ، بخش فرهنگ پایداری تبیان]

برای آشنایی با زندگی نامه شهید نعیمی به ادامه مطلب مراجعه کنید.

 هدف موشک باشگاه افسران بعثی عراق بود. حسن پیشنهاد داد دعای توسل بخوانند. بعد به فارسی شروع کرد به دعا کردن نشست روبه قبله و با خدا حرف می زد و می گفت خدایا تو می دانی که ما نمی خواهیم انسانهای بیگناه رو بکشیم اما دشمن به مردم ما حمله کرده است و مردم بی گناه رو موشک باران می کند.

خدایا! این موشک را بردار و ببر و بزن به باشگاه افسران عراق! و گفت بسم الله و شاستی رو زد و موشک از کرمانشاه بلند شد …. چند دقیقه بعد رادیوبی بی سی لندن، برنامه های عادی اش را قطع کرد و گفت لحظاتی پیش یک موشک به باشگاه افسران صدام اصابت کرد و دهها نظامی عراقی کشته شدند. این خاطره برای من خیلی تکان دهنده بود. و تازه معنی آیه ای که رزمنده ها روی موشکهای ایران می نوشتند رو درک کردم" وَمَا رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ وَلَکِنَّ اللهَ رَمَی ."(انفال / 17) یعنی : " آن گاه که تو ای رسول ما تیر انداختی، ‌تو نبودی بلکه خدا بود که تیر انداخت."

[ یادگاران ، کتاب حاج حسن تهرانی مقدم ، ص 39 ، انتشارات روایت فتح / تاثیر گذارترین خاطره]